Na tej stronie zostało umieszczonych kilka protokółów związanych ze sprawą awantury między Giżką a Papieżem oraz, występujący w przerwie między tymi sprawami, zaprotokółowane przesłuchanie świadka z innej sprawy. Zostało to tak zrobione tylko po to aby zachować porządek chronologiczny obrad sądu. Posiedzenia sądu odbyły się 7 i 14 stycznia. Są to więc: 1) Pozew Bartosza Giżki oraz jego żony przeciwko Wojciechowi Papieżowi; 2) Obdukcja Zofii Giżkowej (Gisczynej); 4) Zeznanie świadka Grzegorza Wójtowicza w sprawie ze sporu Szymonowej Szaliny i Marcinowej Sawińskiej; 5) Kontrpozew Wojciecha Papieża i jego małżonki przeciwko Bartoszowi Giżce oraz protokół z przesłuchania dwóch świadków w sprawie z tego pozwu; 6) Orzeczenie (dekret) sądu w sprawie sporu: Bartosz Giżka – Wojciech Papież. Sporo tego, ale protokólant, jak zwykle, jest bardzo lakoniczny, więc wszystko to nie zajmuje dużo miejsca. Sprawy są niby błahe ale jest w protokółach kilka ciekawych informacji dotyczących mieszkańców Modliborzyc, szkoda więc, by zostały pominięte.

Spróbujmy najpierw z tych lakonicznych i mało cztelnych protokółów ustalić, co zaszło między Bartoszem Giżką i Wojciech Papieżem (oczywiście z udziałem ich żon).

Na początku nowego 1689 roku, w styczniu, Wojciech Giżka (Jego nazwisko jast zapisywane raz jako Giszka, innym razem jako Gizka, więc chodziło raczej o słowo Giżka, które zapisywano fonetycznie, ale jednak czasami protokólant zdawał sobie sprawę, że w nim jest litera ż, której wtedy jeszcze nie stosował. Gwarowo było to oczywiście Gizka) wraz z żoną Zofią przyszli do Wojciecha Papieża (Te same perypetie z pisaniem tego nazwiska) po stępkę i sanie. Tu trzeba wyjaśnić, czym była owa stępka. Pod tym słowem kryło się w owym czasie kilka rzeczy. Najbardziej prawdopodobne wydaje się, że chodziło albo o drewniane koryto w foluszu, w którym parzono i ubijano sukno zawierające wełnę (w celu sfilcowania, aby można było z takiego sukna szyć płaszcze lub wytwarzać kapelusze), albo o prymitywne żarna w postaci wydrążonego pnia drzewa, gdzie stąporem tłuczono wysuszone ziarna zbóż w celu produkcji kaszy lub tylko utłuczenia ich. Dalsza lektura protokółów nie pozwala stwierdzić, o które z nich chodzi. Nie dowiemy się również z „Przywileju miasta Modliborzyc”, który z uzyskiwanych w takiej stępce produktów mógł być używany jako danina w naturze na rzecz właściciela miasta, bo po prostu nie są tam wymienione. To że był on daniną w naturze jest wprost podane w pozwie, po transkrypcji: „a my byli przypisani do Stanisława Pisczka i tameśmy oddawali powinnosci swoje”. Z całą pewnością takie narzędzia były w Modliborzycach stosowane i były przekazywane od jednego mieszczanina do następnego potrzebującego. I cóż się okazało? Otóż Wojciechowi Papieżowi nie spodobało się, że Giżkowa chce zabrać wspomniane rzeczy. Prawdopodobnie chodziło o to, że Giżka swoje tzw. „powinności” dla właściciela miasta oddawał przez Stanisława Pisczka, a on wolałby, żeby oddawał poprzez niego. Takie ściąganie różnych powinności dla pana było z pewnością źródłem dodatkowych dochodów i można było przy okazji coś uszczknąć dla siebie. To były jednak sprawy nie do publicznego dyskutowania, czy zeznań przed sądem. Doszło więc do wymiany zdań, a wkrótce do wyzwisk, bo przecież Bartoszowa, to kobieta, która nie dała sobie w kaszę dmuchać. Użyła więc odpowiednich inwektyw i przypomniała Zofii Papieżowej kilka jej dawnych „grzeszków”. Wezwana na świadka Janowa Piskorowska wolała nie zeznawać w sądzie, stwierdzając, że nic nie widziała i nie słyszała, natomiast druga kobieta, córka Tomasza Brzostowskiego, zeznała, że połamali dwa kije o Bartoszową. Rzeczywiście, w obdukcji widać było ślady pobicia oraz rozdarty kożuch. Sąd ferując wyrok skazał obu mężczyzn, w tym Giżkę za „wołanie nieuczciwe”, co interesujące, bo przecież według pozwu, to żona Giżki użyła tych obelg wobec Papieżowej. Widać sąd uznał, że za pyskatą żonę odpowiedzialność ponosi mąż.

W kolejnym znajdującym się w tym akcie krótkim protokóle z przesłuchania świadka w innej sprawie są dwie interesujące informacje o społeczności miasta. Otóż Szalina rzuca Sawińskiej, jako obelgę, słowa: „bo cie Mutrowa sadzała lecząc w piec po kukiełkach upieczonych”. Co tu jest interesującego? Po pierwsze, fakt, że tego rodzaju praktykę (wkładanie chorego człowieka do pieca po upieczonych kukiełkach, czyli ciastkach) gdzieś (w Modliborzycach?) stosowano, a po drugie, że światlejsza część modliborzyckich mieszczan uznawała kobiety stosujące takie praktyki za zacofane i godne szyderstwa.

Gisza – Giszka; przyieta ta – przyieta (czyli "przyjęta"); wgzędem – względem; Symowa – Szymonowa; Franowata – francowata; Kukielkach – kukiełkach (czyli "ciastkach"); dwra – drwa; przySzSła – przyszła; SamoSzest – "w sześciu".